Dit vijf tot twaalf kilo zware beest dankt zijn naam aan zijn donkere vacht, zijn bloedstollende gekrijs en zijn agressieve gedrag. De dieren jagen ’s nachts op alles waar vlees aanzit en zetten hun tanden vooral graag in kadavers. Die kun je op Tasmanië soms al van verre horen liggen, want er komen meerdere duivels op af, die luidruchtig twisten om de buit.
Maar hun rauwe kreten worden steeds minder gehoord. In tien jaar tijd is het aantal duivels gezakt van 150.000 naar ongeveer de helft daarvan. De dieren sterven massaal aan grote kankergezwellen die hun gezicht misvormen, en die kankers worden doorgegeven door elkaar te bijten bij het betwisten van een kreng.
Drastische maatregelen zijn nodige om deze opruimers in stand te houden. De minister van industrie van de deelstaat Tasmanië, David Llewellyn, heeft meegedeeld dat de Tasmaanse duivel deze week op de lijst van bedreigde diersoorten werd opgenomen.
Voor de gezonde duivels overweegt de Tasmaanse regering een reservaatgebied te openen. Indien nodig moet daar een nieuwe generatie duiveltjes gekweekt worden om ze dan in de vrije natuur los te laten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten